Ik weet het nog goed, tijdens mijn eerste echte verkering. Ik was een jaar of zestien en ik luisterde veel naar Phil Collins. Vooral zijn zwijmelnummers (“You’re the only one that really knew me oh oh”) vond ik geweldig, omdat ik me daar zo heerlijk in kon verliezen. Toen de relatie over was, heb ik al zijn rustige nummers grijs gedraaid. Ook al had ik het zelf uitgemaakt, vond ik mezelf toch zielig.
Liefdesliedjes, we worden er mee overspoeld. Nu luister ik zelf nooit naar de radio, maar ben ik weleens op plekken waar de radio aanstaat. Zo zat ik laatst in de auto en bereikten de woorden ‘love hurts‘ mij. Is dat zo? Gaat dat wel over liefde of gaat dat over een behoefte, een vorm van romantische liefde?
Het valt me op dat de meeste liefdesliedjes over pijn gaan, of over verlaten worden of vreemdgaan, winnen en verliezen, of over behoeftes en dat we niet krijgen wat we willen, of dat we juist wel krijgen wat we willen en dat onze geliefde de enige is die ons dit kan geven en dat we dan samen in de hemel zijn. Of ze gaan over dat we iemand stom vinden en nooit meer willen zien, over hoe geweldig we ons voelen, nu we eindelijk de liefde van ons leven hebben gevonden om vervolgens te zingen over hoe down we ons voelen, omdat diezelfde liefde ons in de steek heeft gelaten en we waarschijnlijk nooit meer iemand tegen gaan komen. Kortom, er is in die liedjes altijd wel iets emotioneels aan de hand.
Sinds een jaar of acht ben ik op ontdekkingstocht wat liefde is. Die ontdekkingstocht bevond zich eerst volledig buiten mezelf af, maar dat werkte niet. Ik heb van alles moois gevonden en ontdekt, wat soms even rook naar liefde, maar het was geen liefde. Het was emotie, en dat is juist wat liefde niet is. De ontdekkingstocht is geleidelijk aan wat meer naar binnen gekeerd, fijn dicht bij huis, om van daaruit de beweging van liefde naar buiten te maken. Liefde heeft als startpunt mijzelf en begint, heel simpel eigenlijk, met eerst maar eens heel goed voor mezelf te zorgen.
Liefde is…
Ik ben inmiddels op een punt dat ik weet wat liefde niet is, maar eigenlijk weet ik ook heel goed wat het wél is. Liefde heeft niets met winnaars en verliezers te maken of iemand nooit meer willen zien. Het heeft al helemaal niets met pijn te maken. Ja, klopt, liefde kan pijn doen, ik heb ook emmers vol gehuild. Dit wil echter niet zeggen dat het om liefde gaat. Het laat mij zien dat ik een ander als ontbrekend puzzelstukje zie en als iemand die mij compleet maakt.
Dagelijks wordt er over de liefde gezongen en delen mensen hun ervaringen. Niets mis mee, maar gaan al die liefdesliedjes werkelijk over de liefde of stiekem over onze behoeftes, emoties en verwachtingen? Misschien vind ik het liedje van Harry Jakkers wel de mooiste titel hebben: ‘Ik hou van mij’. Nu weet ik niet of hij dat ook werkelijk doet, van zichzelf houden, want ergens over zingen betekent niet dat je het ook leeft. De titel is echter een mooi begin over waar liefde voor mij overgaat. Begin maar bij jezelf, dan volgt de rest vanzelf. Hiermee bedoel ik de liefde leven, die we allemaal van nature zijn.
Misschien dat ik daar op een dag nog een keer een liedje over ga schrijven, wie weet. Tot het zo ver is (en of het überhaupt de bedoeling is), richt ik mij op het hier en nu. Het leven van de liefde die ik ben en dit delen met anderen. Dat is soms best stoeien, maar dat is ook ok. Dat is het mooie aan liefde: het wil niks, het legt niets op en het gaat niet over doen of moeten veranderen. Het is.
