Abortus

Wat is de intentie van Platform Week van het Leven voor de anti-abortusflyer die in november in alle brievenbussen valt? Ik voel geen oprechte interesse in de vrouw, haar welzijn en haar ongeboren kind, maar een misleidende en niet transparante manier van communicatie om een religie te propaganderen, die tegen het recht op abortus is. Voor mij gaat religie niet over oordelen en mensen iets opleggen of verbieden, maar over de verbinding aangaan met jezelf, en daarmee met anderen.

Platform Week van het Leven staat voor de zorg voor en begeleiding van de totale mens, in lichamelijk, psychisch en geestelijk opzicht. Als zij werkelijk zorg hebben voor vrouwen die een abortus ondergaan, en daar kunnen zeker vrouwen tussen zitten die wél een druk ervaren, waarom dan niet het gesprek aangaan met deze vrouwen en onszelf de vraag stellen: wat is hun situatie en wat is er gaande in hun leven? Een abortus staat nooit op zichzelf en is het resultaat van iets wat vaak al veel langer onderdeel uitmaakt van de bewegingen van een vrouw én een man. Laten we de mannen hier vooral niet vergeten, want zwanger worden doen we niet alleen.

In mijn eind twintiger jaren heb ik gekozen voor een abortus. Dit was een weloverwogen heldere keuze, waar ik tot op de dag van vandaag nooit spijt van heb gehad. Ik heb me nooit schuldig gevoeld, maar ervaarde toen wel schaamte. Ik sprak er niet openlijk over, later wel, en had één vriendin in vertrouwen genomen.  Niemand doet voor haar lol een abortus kan ik je vertellen.  Maar het klopt voor mij dat wij als vrouwen deze keuze hebben, een keuze die over ons eigen lichaam en leven gaat.

Mijn zwangerschap was het resultaat van een niet veilig vrijen fase in mijn leven, waarin ik niet wist wie ik was, geen contact had met mezelf en leed aan een chronisch gebrek aan eigenwaarde. Ik dacht dat door makkelijk seks te hebben, veilig of niet, dat boeide me niet, dat ik die verbinding zou voelen. Niets is minder waar, maar dat wilde ik toen niet weten. Mijn abortus was een uitnodiging voor meer verantwoordelijkheid, zelfzorg en de start van een weg naar binnen, zo kan ik achteraf zeggen. Daarna heb ik op latere leeftijd een medische abortus gehad met 14 weken zwangerschap. Ook dat was een weloverwogen heldere keuze, zonder dwang of druk. Een keuze die net als mijn eerste abortus de relatie met mezelf heeft verdiept en een uitnodiging was voor andere keuzes, meer waarheid, en meer bewustzijn. Wat een zege dat ik in een land woon waar dit veilig kán en mág. Voor veel vrouwen is dat anders.

In het kader van de Week van het Leven die in november plaatsvindt, heeft het platform met behulp van  een crowdfunding actie een flyer laten drukken, waarin gesuggereerd wordt dat vrouwen hulp nodig hebben en dat er vrouwen zijn die onder druk een abortus laten plegen. Er is zoveel geld binnengehaald, dat er ook advertenties komen. Ben benieuwd hoeveel en welke vrouwen bij hen aan de deur hebben geklopt voor hulp. Voor veel vrouwen is hulp vragen niet hun sterkste kant, ik spreek uit ervaring, laat staan dat je dit doet als het om zo’n gevoelig onderwerp als abortus gaat. Volgens de website van SGP, die de flyer openlijk ondersteunt, wordt in de flyer om aandacht gevraagd voor de grote nood van vrouwen die een abortus overwegen, de bescherming die een ongeboren kindje verdient én de hulp die er mogelijk is.

Grote nood? Over welke grote nood hebben we het hier eigenlijk? Als we het werkelijk met elkaar over grote nood willen hebben, dan heb ik een hele waslijst ‘Grote Nood’.  Waarom laten we dan geen flyer drukken voor al die meisjes die worden geslut shamed als ze een condoom op zak hebben en daarmee goed voor zichzelf willen zorgen? En waarom zoveel van hen opgroeien met een gebrek aan eigenwaarde en het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn? Of al die jongens die dagelijks dick pics sturen naar meisjes en denken dat dit normaal is? Waarom drukken we dan niet meteen een flyer over onze hobby porno kijken, waarom we dit normaal vinden en wat hiervan de impact is op ons allemaal, ook als we het stiekem doen? En waarom jongens hierdoor denken dat het normaal is om een meisje alleen maar om haar lichaam te willen? Dat is zeker een flyer waard én elke dag aandacht in alle media. En hoe zou het zijn als we de dialoog aangaan over hoe we met elkaar omgaan, jongens en meisjes, mannen en vrouwen, wat respect en liefde is binnen relaties en hoe voor onszelf en elkaar te zorgen?

Nog steeds vinden er elk jaar 30.000 abortussen plaats, zo lees ik op de website van SGP. Wat wordt hier écht gezegd? Ik proef een oordeel dat dit er 30.000 te veel zijn en een oordeel naar al die vrouwen die voor een abortus kiezen, om wat voor reden dan ook. Wie bepaalt dit? Dat is niet aan ons, maar aan de vrouw zelf. Wil dit zeggen dat ik pro-abortus ben en dat elke vrouw maar te pas en te onpas een abortus moet plegen? Nee, zeker niet. Ik ben vóór verantwoordelijkheid nemen, eigen keuzes en regie over en zelfzorg en liefde voor eigen lichaam. Daar hoort het recht op abortus bij. En ik ben voor bewustzijn; dat steeds meer mensen wakker worden uit de illusie waarin we leven en gaan inzien dat we een manier van leven met elkaar hebben gecreëerd en geaccepteerd die niet om mensen en liefde gaat.

Elke jaar sterven er wereldwijd rond de 22.800 vrouwen door een onveilige abortus en lopen er tussen de twee en zeven miljoen vrouwen rond met complicaties door een onveilige abortus. Zorgt het Platform Week van het Leven ook voor hen? En de SGP? Over grote nood gesproken. Misschien is het tijd dat we dáár een crowdfunding actie voor starten en onze verantwoordelijkheid voor gaan nemen.

Week van het Leven roept op tot het openen van onze ogen voor het ongeboren kind. Laten we beginnen met onze ogen te openen voor alle kinderen en inmiddels volwassenen die wél geboren zijn en het leed dat er elke dag schuilgaat achter gesloten deuren in onze maatschappij, op scholen, op de werkvloer, binnen gezinnen, in relaties en op straat. En dat begint bij onszelf. We mogen ervoor waken dat we niet twee kampen gaan vormen, zij die tegen abortus zijn en zij die voor abortus zijn. Dit creëert alleen maar separatie en brengt ons niet bij elkaar. En dat is juist wat we nu nodig hebben, met elkaar. We mogen onze ogen openen naar elkaar en begrip hebben voor elkaars keuzes, ons ervan bewust zijn dat deze keuzes voortkomen uit een situatie waar we vaak maar het topje van de ijsberg vanaf weten.

Anno 2019 zitten we écht niet te wachten op een anti-abortusflyer in onze brievenbus, maar hebben we mensen nodig die wakker zijn, met hun ogen en hart wijd open en die verantwoordelijkheid nemen voor de wereld waarin we momenteel leven, beginnende bij henzelf. Ga het gesprek aan, maak contact, zoek elkaar op, stel de waarom vraag en heb geen oordeel, maar begrip.