Ik heb nog nooit zoveel Russen bij elkaar gezien als vanmorgen bij onze gate. James en ik waren een rariteit, toeristisch in spijkerbroek, blond en op onze gympen. Een apart volk, die Russen, of zoals James iets minder genuancceerd zei: wat een boel lelijke mensen zeg. Blijkbaar houden ze van shoppen, of er zijn geen winkels in Rusland, maar wij waren de enige zonder duty free tassen. Overal zag ik beladen Russen met kleding en drank, en met de nadruk op drank. Een enorme hoeveelheid kingsize flessen alcohol werden er als souvenir mee naar huis genomen. Ik heb sterk het gevoel dat ze in Rusland collectief verdrietig zijn. Of boos. Maar iets zit hun niet lekker. Er stond een gezin vóór ons in de rij waarvan vader en moeder hun handen dusdanig vol hadden met tassen waardoor hun pakweg 8 jarige zoontje gebombarbeerd wat tot wandelende bar. De arme schat was bepakt met vier te groot uitgevallen flessen cognac. Het vliegtuig viel qua inrichting mee en was voorzien van de basis voorzieningen. We zaten heerlijk met z’n tweetjes bij de nooduitgang zodat onze benen alle ruimte hadden. Vanaf mijn stoel had ik de wc’s goed in zicht. Het duurde even voordat we vertrokken, omdat de hoofdzakelijk mannelijke Russische medereizigers ongegeneerd de tijd namen om hun handbagage weg te proppen in de hiervoor bestemde ruimte. Dit paste niet, heel verrassend, waardoor er een andere plek gevonden moest worden. De tassen stapelden zich vervolgens op in het gangpad en zo ook voor de deur van de wc. De Russische soap was begonnen. De alleraardigste stewardessen waren niet te verstaan dus met veel gebarentaal en luid articulerend kon ik hun duidelijk maken dat ik graag wat water wilde. Ik kreeg uiteindelijk de hele fles. Welja, we zijn nu toch al in de drank modus. Het duurde niet lang of mensen begonnen naar de wc te gaan en aangezien ik het niet heel druk had, aanschouwde ik dit vanuit mijn luie stoel. Wat ruik ik nu, zei ik al vrij snel tegen James. Ook hij keek wat verbaasd op van zijn nieuwe vriendin. We roken een sigarettenlucht. Deze geur werd steeds sterker en het werd ons duidelijk dat er heel “stiekem” op de wc’s werd gerookt. Mijn slappe lach zette zich in. Er ging geen alarm ging af dus dat kan blijkbaar bij Aeroflot. Ook ik ging een kijkje nemen in de wc waar ik bij binnenkomst over een see buy fly tas stuikelde. Zo nieuwsgierig als ik ben, keek ik erin en zag ik een magnum cognac fles waarvan meer dan driekwart was opgedronken. Aha, een Russisch barretje. Het leek me hilarsich om met die tas naar buiten te stappen maar dit heb ik (gelukkig) niet gedaan. Ik kwam de deur uit en zag direct wie de (stomdronken) eigenaar van de tas was. Die keek mij glazig aan, net iets te lang, stonk naar drank én rook en ging na mij wéér naar de wc. Jaja, om te plassen zeker. Ik ben blij dat ik de tas heb laten staan want de man in kwestie was een stuk groter dan James. Na drie uurtjes landden we op Moskou Airport, wat een behoorlijke treurige bedoeling is. James wilde met mij bij ‘thank god it’s Friday’ aan de bar gaan zitten maar gelukkig was het maandag en keek ik op een klok. Het was toch iets meer tijdverschil dan de alleraardigste stewardess in het vliegtuig had omgeroepen dus dat was nog even doorlopen naar de gate voor onze volgende Aeroflot ervaring…..
