Het is niet echt gezellig heh, zo’n kamer, heb je niet wat sfeerverlichting? Het is Paasmaandag en ik loop door een van de elf kamers op de Wallen die Jaap verhuurt. Tuurlijk heb ik dat, en hij zet wat rode feestverlichting aan. Jaap is een boom van een kerel, type grote mond, klein hart. Hij praat plat Amsterdams en zegt wat hij denkt. Is dat een waterbed vraag ik, terwijl ik wijs naar een plastic matras. Hij begint te lachen. Nee schat, dat is voor de hygiëne. Aha zeg ik, natuurlijk, daarbij is een waterbed ook niet echt handig vrijen lijkt me. Ik ga voor het raam staan en kijk uit over de gracht. Hij vertelt over de buurt en de vrouwen die zijn kamers huren. Dus de vrouwen die hier staan zijn eigen baas, vraag ik. Ja, zegt hij, ze doen het voor het geld of omdat ze het lekker vinden. Lekker, zeg ik, dat kan ik me niet voorstellen dat je het lekker vindt om tien keer op een dag met verschillende mannen te vrijen. Wat denk jij Jaap: als een vrouw werkelijk van zichzelf houdt en zichzelf respecteert, kan je dan dit beroep doen? Ik denk namelijk van niet. Jaap kijkt me aan en begint te lachen. Dat weet ik niet, maar mijn vrouw is het niet. Hij vertelt dat het hier in de avond drukker is dan in de Kalverstraat op zaterdag. Al die toeristen, met name de Engelse, die komen om te n****, drinken en roken. Ja, zeg ik, dit beroep zal er nog wel een tijdje zijn, want als we het willen veranderen, vraagt dit ook iets van de mannen. Ik waardeer het enorm Jaap, dat je dit voor ons doet. Hij kijkt me aan. Ik doe dit normaal niet, dat je het maar weet. Ze willen hier allemaal filmen, RTL Boulevard ook , die heb ik zeven meier laten betalen. Dat weet ik Jaap, daarom waardeer ik het ook, en daarbij zijn wij niet RTL Boulevard. De volgende dag ontmoet ik zijn vriendin, een geweldig lief mens uit Brazilië. Ik ga voor het raam zitten en we kletsen, over de vrouwen die hier werken, over het leven, en over haar relatie met Jaap. Je moet eigenlijk een bikini aan zegt ze lachend, als ze een foto maakt. Geen bikini vandaag, zeg ik, terwijl ik met mijn dikke vest op de stoel ga zitten, daar is het te koud voor. Mijn collega komt aanlopen en ik klop op het raam. Ze neemt een foto en even voel ik me wat ongemakkelijk. Hoe moet dat voor die vrouwen zijn, als er de hele dag naar je gekeken wordt? Als ik wat later door de steegjes van de Wallen loop, kijk ik in de ogen van een aantal van de vrouwen. Ze kijken me aan en lachen. Het voelt al anders. Ik realiseer me dat je pas contact kan maken als je eerst zelf contact maakt en iemand in de ogen aankijkt. Jaap smst wanneer het op tv komt. Het komt op internet te staan, sms ik terug, ik laat het je weten. Nogmaals dank en wat een ontzettend lieve vriendin heb je.
