De zin van het bestaan, het is een vraag die velen van ons bezighoudt. Zo ook Berend H., die een eerlijke ingezonden brief aan de Volkskrant heeft gestuurd. Hierin deelt hij dat hij sperma heeft gedoneerd om de zinloosheid van zijn bestaan enigszins te temperen. Het is hem en zijn vrouw nooit gelukt om kinderen te krijgen en dat vond hij erg jammer. Dat kan ik begrijpen.
Dat temperen van de zinloosheid van het bestaan blijft bij me hangen. Ik heb zelf net als Berend geen kinderen, maar heb nooit de behoefte gehad om mijn eicellen te doneren. Als we ons bestaan als zinloos ervaren en hiervoor iets buiten onszelf nodig hebben, in dit geval kinderen, maar het kan van alles zijn, mogen we onszelf de vraag stellen wat werkelijk de zin van het leven is. Een mooie vraag om elkaar te stellen. Waarom hebben we voortplanting nodig om onze aanwezigheid hier op aarde op waarde te schatten? Is het feit dát we er zijn niet meer dan voldoende?
Zou het kunnen dat het gevoel van zinloosheid voortkomt uit een overtuiging dat we iets (fysieks) moeten nalaten, terwijl wie we zijn en wat we brengen en dat elke dag leven het grootste cadeau is? In andere woorden: een liefdevolle energetische imprint nalaten. Ik heb me nooit zinloos gevoeld omdat ik mezelf niet heb voortgeplant.
Het grootste gemis in het leven is niet dat we geen kinderen hebben kunnen of willen krijgen en dus onszelf niet hebben voortgeplant, maar is omdat we onszelf missen. Als we iets missen, mogen we naar binnen gaan, niet naar buiten. De momenten waarin ik me zonder zin heb gevoeld, zijn de momenten waarin ik uit contact was, vergeten dat het leven om mensen gaat, en niet om mij.
Het leven heeft voor mij elke dag zin, omdat ik weet wie ik ben, wat ik breng en dat ik nodig ben. En dat ik hier ben om te leren. Het is onze eigen verantwoordelijkheid om ons bestaan zinvol en daarmee van waarde te maken, niet die van ons sperma, eicellen of kinderen.
