Heb je zo een moment, ik wil je even spreken. Het is een zin waar veel mensen, zo blijkt, de bibbers van krijgen. We denken namelijk meteen dat we kritiek gaan krijgen omdat we iets niet goed gedaan hebben. Om vervolgens van onze collega te horen dat een cliënt of patiënt zo blij met ons is.
Kritiek krijgen, we vermijden het bij voorkeur als de pest. En als we het krijgen, voelen we ons al snel aangevallen en nemen we het persoonlijk. Stel, jij zegt tegen iemand goedemorgen en je krijgt geen goedemorgen terug. Dan zal dit wel aan jou liggen, toch? Zou het echter kunnen dat die persoon in kwestie nog geen tijd heeft gehad om goedemorgen tegen zichzelf te zeggen, dus laat staan de ruimte heeft om dit tegen jou te zeggen? De kans is groot dat hij of zij volledig door zichzelf en/of het leven in beslag wordt genomen. Kortom, het heeft zelden iets met jou te maken.
Hoe komt het dat we al snel denken dat alles aan ons ligt, dat wij iets niet goed hebben gedaan en dagen rondlopen met een opmerking van bijvoorbeeld een collega, vriend of partner? Soms dragen we kritiek of een bepaalde opmerking die iemand in onze jeugd gemaakt heeft de rest van ons leven met ons mee. Het is goed om te realiseren dat dit niet door die ander komt, maar dat dit onze eigen keuze is. En dat we onszelf veel meer mogen waarderen. Als we een basis van waardering hebben voor onszelf en weten welk cadeau wij aan de wereld brengen (en dus waar we goed in zijn), kunnen we veel beter met kritiek of feedback omgaan. Dan nemen we het niet persoonlijk op, maar kunnen we observeren wat iemand zegt. Is het iets wat je raakt, omdat er een oordeel of projectie meekomt? Dan kan je oefenen met zeggen: hey, dat raakt me, wat je zegt en zo het gesprek aangaan. Het heeft dus ook met je kwetsbaar durven opstellen te maken en uitspreken hoe je je voelt.
Zou het kunnen dat we niet willen uitblinken en onszelf kleiner maken, om zo kritiek te ontwijken? Een rake observatie van een van de deelnemers tijdens de College Tour van de Liefde webinar afgelopen donderdag. En zo ging het gesprek al snel over waardering, en hoe lastig we het vinden om dit te ontvangen. Een andere deelnemer: “Ik denk dat waardering lastiger is om te ‘geloven’. Kritiek bevestigt vaak mijn eigen kritiek.” Onze interne stem is de meest kritische van allemaal.
Hoe kunnen we onszelf meer waarderen voor wie we zijn en de talenten die we hebben meegekregen? Vaak vinden we de dingen die we doen heel normaal, waardoor ze voor onszelf niet meer opvallen. We vergeten dat we iets unieks brengen en reflecteren. Des te meer we die unieke kwaliteiten bij onszelf herkennen en waarderen, zal dát wat tegen ons gezegd wordt, minder blijven plakken.
En blijf vooral goedemorgen zeggen, ook als iemand je niet ziet staan. Laat zien dat jij die ander wel ziet; dat is een groot cadeau, en hard nodig in deze wereld.
