Gökmen T.

Afgelopen dinsdag heb ik naar aanleiding van een artikel in de Volkskrant over het schieten in Utrecht onderstaande brief ingezonden:

“Een kleine crimineel, dealertje, enorme loser, verdwaalde verwarde sukkel, uitschot, gestoord. Zo maar wat woorden die gebruikt worden door buurtbewoners om Gökmen T.  te omschrijven. Ik keur zijn en gedrag volledig af, maar we zijn niet ons gedrag. Zolang we dergelijke benamingen gebruiken en we elkaar dus niet ontmoeten, blijven dit soort daden plaatsvinden.”

Ook in de dagen erna hoorde ik veel mensen woorden gebruiken waarin, ja, de afschuw van zijn daad verborgen ligt, maar waar bij mij de vraag naar boven kwam: wat vertelt ons dit en waar worden wij als gemeenschap toe uitgenodigd? We zijn snel geneigd om mensen weg te zetten en daarmee tot mindere te maken door dergelijke benamingen te gebruiken.  Maar welke persoon zit er achter deze ‘verwarde sukkel’? Wie is Gökmen?

Als we voorbij alle benamingen kijken die Gökmen tot nu toe heeft gekregen en het gedrag wat hij heeft laten zien, is hij een man zoals jij en ik. Niet meer, niet minder. Hij is een buurman, een broer wellicht, en een zoon. Maar hij is zoveel meer dan dat, net als wij dat zijn. Ja, hij maakt andere keuzes, maar dat is het enige verschil. Ook Gökmen was ooit een jongetje van drie die wellicht met grote vreugde door het leven ging. Wie zal het zeggen.

Er lopen heel veel mensen als Gökmen rond,  mensen die door een getroebleerde jeugd, eigen keuzes, een gebrek aan verantwoordelijkheid, maar vooral ook door een gemis aan reflectie en een gemis aan werkelijk ontmoet te zijn, last hebben van zichzelf en het leven. Mensen die zichzelf missen en een lichtpuntje nodig hebben die hen de weg wijst. Daar is Gökmen geen uitzondering in.

Waar ligt de verantwoordelijkheid voor ons als gemeenschap? Waar ligt mijn verantwoordelijkheid? We kunnen onze vinger wijzen naar deze man, roepen dat hij gestoord is, ons omdraaien en weer verder gaan met ons leven. Maar wat gaat er dan veranderen?

Dit soort gebeurtenissen zouden een stopmoment mogen zijn voor ons allemaal. Een moment om werkelijk stil te staan. Niet om een vinger te wijzen of om deze man te vervloeken, maar om bij onszelf de vraag te stellen: welke reflectie geef ik vandaag aan mijn omgeving en welk verschil maak ik? Er is soms maar één persoon nodig, die kan voorkomen dat dergelijke daden plaatsvinden.