In het Parool valt mijn oog op het artikel ‘Nu niet hardlopen’, waarin deskundigen afraden om met dit warme weer te gaan hardlopen. Voor mij een vrij logische conclusie, maar blijkbaar voor veel Paroollezers niet. Het aantal hardlopers in Amsterdam is enorm toegenomen de afgelopen tijd, zo lees ik verder. Iets verder in de krant staat er een groter artikel dat geheel gewijd is aan het stijgende aantal hardlopers in Amsterdam en dat ‘hardlopen goed is, maar niet tot je erbij neervalt’. Ook dit klinkt mij vrij logisch in de oren….Maar gezien de inhoud van het artikel is dit voor veel mensen niet het geval. Kan het zijn dat dit laat zien dat we weinig contact met ons lichaam hebben…? Veel hardlopers gaan geheel onvoorbereid hun nieuwe sportieve avontuur aan, hittegolf of niet, met alle gevolgen van dien, namelijk veel lichamelijke klachten en blessures. Om te gaan hardlopen heb je weinig nodig en iedereen kan op elk moment van de dag beginnen. Dit is volgens mij ook meteen het verraderlijke eraan. We starten zonder goed te voelen waar onze grens ligt en wat het lichaam aan kan. Vaak hebben we ook meteen een groots doel voor ogen, zoals de Dam-tot-Dam loop, waarbij we in een paar maanden ons lichaam klaar willen stomen om te bewijzen wat we kunnen. Die eeuwige zoektocht naar erkenning….Er wordt in het artikel veel gesproken over blessures en hoe belastend hardlopen is voor het lichaam. “Maar ja, hardlopen is nog altijd beter dan achter de geraniums zitten’, zegt cardioloog Bakx. Van deze zin kijk ik op, zeker uit de mond van een arts. Tuurlijk, die geraniums kunnen echt wel een dagje zonder mij en ik ben van mening dat het zeker belangrijk is om iets aan beweging te doen. Maar tussen de geraniums en hardlopen zit nog een heel groot te ontdekken gebied. Het feit dat er onder hardlopers zoveel blessures voorkomen, is voor mij een duidelijk signaal van het lichaam. Of je nou wel of niet de juiste schoenen hebt, feit blijft dat hardlopen niet liefdevol is voor het lichaam. Ook ik heb in een grijs verleden een zeer kortstondige affaire met hardlopen gehad en kan mijzelf vinden in het artikel. Nee, ik was niet van plan om een marathon te gaan lopen, maar ik ben wel zeer amateuristisch te werk gegaan. Na een paar weken merkte ik dat mijn knieën er niet blij mee waren, en mijn rug trouwens ook niet. Ja, het geeft een soort van euforisch gevoel na afloop en ja, het voelt alsof je hoofd even helemaal leeg is. Maar ik kan nu eerlijk zeggen dat ik toen niet aan het hardlopen was, maar aan het wegrennen. Op de vlucht voor mezelf, en voor alles wat ik toen niet wilde voelen. En ook toen ik vaker per week ging hardlopen, het mocht niet baten. De onrust, de leegte, het verdriet, de boosheid en de hardheid naar mezelf gingen nergens naartoe. Ik heb ook een tijdje gejogd, zegt James. Hij wilde de Dam-tot-Dam loop gaan rennen…..Ook hij was niet voorbereid en ‘ik was ook iets te zwaar’. James zijn lichaam ging al vrij snel protesteren en hij moest vroegtijdig afhaken. Zo zie je maar weer, ons lichaam liegt nooit. De keuze is echter aan ons of we naar de signalen luisteren.
