Onlangs sprak ik een vrouw die meedoet aan een van mijn relatie met jezelf programma’s. Ik hoorde haar zoontje op de achtergrond lachen, dus daar hadden we het kort over. Heb jij ook kinderen, vroeg ze. Nee, zei ik, en toen viel het stil. In het verleden liet ik geen stilte vallen, omdat ik vond dat ik moest uitleggen waarom ik geen kinderen heb. Na de nee volgde een heleboel zinnen, een verhaal, een verklaring, een uitleg.
Ik dacht dat ik iets te rechtvaardigen had, ook omdat de stilte die volgde vaak ongemakkelijk aanvoelde, eerst voor mij, later voornamelijk voor de ander. Het ongemak en de spanning wilde ik niet voelen, dus vulde ik die met woorden.
De stilte duurde even en toen zei de vrouw iets van sorry. Dit was een prachtige uitnodiging voor een verdiepend gesprek. Ik vertelde haar hoe ik vroeger ging uitleggen en rechtvaardigen waarom ik geen moeder was, en dit al een lange tijd niet meer doe, omdat ik helemaal oké ben dat ik geen kinderen heb. Daarbij hoef ik niets uit te leggen.
Ze vertelde me dat zij en haar man één kind hebben en het hier eigenlijk bij willen laten, maar dat haar omgeving haar vraagt wanneer de tweede komt. Ze krijgt regelmatig te horen dat één kind zielig is. Hoe ze hiermee om kan gaan? Door belangstellend en liefdevol, dus zonder oordeel, te vragen waarom iemand die vraag stelt of opmerking maakt. Dat kan een opening zijn naar een verdiepend gesprek, naar meer intimiteit en begrip, net zoals wij dat nu doen.
Hoe vaak zijn we ons bewust van de vragen die we stellen en waar ze vandaan komen? Zijn het plaatjes, overtuigingen en idealen die we op een ander projecteren? En klopt het wel dat we altijd een antwoord moeten geven op een vraag die iemand stelt? Lange tijd dacht ik van wel, nu weet dat dit niet klopt. Soms is er geen antwoord nodig, maar een moment van stilte, van naar binnen gaan, van even voelen. Wat vraagt deze vraag werkelijk van mij?
