Door de recente terroristische aanslagen in Parijs lijkt het alsof we allemaal weer een beetje meer zijn wakker geschud. Wakker geschud uit de illusie dat we allemaal op zichzelf staande individuen zijn, waarbij we maar kunnen doen waar we zin in hebben. Dat we allemaal één zijn, verbonden, waarbij alles effect heeft op alles, weten we diep van binnen allemaal. Dit blijkt uit de zin ‘i am Charlie’, waarbij een signaal wordt gegeven dat dit ons allemaal raakt. Dat niet alleen, maar dat we allemaal, uiteindelijk, één en hetzelfde zijn. Het extreme geweld is een reflectie van waar we als mensheid zijn en hoe de geschiedenis zich blijft herhalen. Is er eigenlijk al echt iets veranderd, als het gaat om religies, extremisten en het gebruik van geweld als een andere mening, keuze of gedag van iemand anders je niet aanstaat? Het is vreselijk wat er is gebeurd, voor de slachtoffers, de familie, maar eigenlijk voor iedereen. Een dergelijke aanslag raakt ons allemaal, omdat vrijheid van meningsuiting een gekoesterd goed is. Maar gaat het alleen om vrijheid van meningsuiting? En gaat het alleen om Parijs? Voor mij niet, want het gaat ook om het uiten van onze waarheid. In welke mate zijn we vrij om werkelijk onszelf te zijn en om hieraan expressie te geven? Veel mensen zijn al vermoord, worden gepest, aangevallen of zijn slachtoffer van cyber abuse, omdat de waarheid die zij brengen te confronterend is. Niet alleen in Parijs worden journalisten vermoord om dát wat zij naar buiten brengen. Er zijn landen waar dit dagelijks gebeurt en waar mensen geen enkele vorm van vrijheid hebben om hun mening te geven, laat staan om te zijn wie ze zijn. Voor mij laten de demonstraties van gisteren zien hoe enorm verbonden we zijn. I am charlie gaat voor mij nog een stapje verder, namelijk i am you. En dit laatste draagt een enorme verantwoordelijkheid met zich mee, waarbij we gaan inzien dat alles we doen, zeggen, denken en leven, een effect heeft op alles en iedereen om ons heen.
