Deze week kreeg ik te horen dat iemand die ik ken, thuis zit. Het verbaasde me niet, maar ik stond er wel even bij stil. Hij wordt ook helemaal niet gewaardeerd, kreeg ik vervolgens te horen. Rake observatie, waar ik ook even bij stil stond. Het raakte me, omdat met hem miljoenen mensen zich niet gewaardeerd voelen. Neem de politie in Frankrijk, waar steeds meer mannen zelfmoord plegen. Die voelen zich ook niet gewaardeerd voor het werk wat ze doen. Het was een kort berichtje onlangs in de krant, maar met een grote impact.
Plegen mensen zelfmoord omdat ze zich niet gewaardeerd voelen? Nee, maar het is wel een voedingsbodem, waarop geen enkel mens werkelijk tot bloei kan komen. Waarderen is als water geven aan een plant.
Bij scheidingen valt het me vaak op dat met name mannen zeggen dat ze zich niet meer gewaardeerd voelen door hun vrouw. Alsof ze na al die jaren een vanzelfsprekendheid in huis en gezin zijn geworden. Elkaar voor lief nemen ligt aan de basis van vele scheidingen, thuiszitters, conflicten, opgebrand zijn en het gevoel hebben dat je aanwezigheid er niet toe doet. Zo van: we weten dat je er bent, maar we zien je niet. Best wrang, want je moet eerst iemand zien, voordat je water kan geven.
Gisteren tijdens mijn vijfde yogales vroeg de lerares of we waarderen dat we dit yoga programma doen. Mwah, niet echt, hoezo? Dat we elke dinsdag vijf kwartier de tijd nemen om in detail de relatie met ons lichaam te verdiepen en daarmee met onszelf (mwah, niet echt, hoezo?) Het raakte me, omdat ik dit niet waardeer. Althans, niet voldoende. Ik vind het eigenlijk normaal dat ik dit doe, net zoals ik veel dingen die ik door de dag heen doe normaal vind. Voor mij is mijn wekelijkse yogales een reflectie van mijn dagelijkse leven. In dat dagelijkse leven richt ik me nog vaak op dingen die niet goed gaan, waar het beter zou kunnen, anders etc. Kortom, op wat er niet is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mezelf regelmatig voor lief neem.
Vandaag kies ik bewust om me te richten op alles wat er wél is. Vandaag vind ik de dingen die ik doe, wie ik ben en waar ik voor kies niet ‘normaal’ of vanzelfsprekend, maar sta ik even stil bij alle stappen die ik heb gezet. Vandaag neem ik mezelf niet voor lief. Zo deed ik bijvoorbeeld vanmorgen water in de ketel voor thee en merkte ik dat ik niet op twee voeten stond, maar ietwat onderuit gezakt. Ik veranderde mijn positie en merkte het verschil. Wow, dit valt me dus op, hoe geweldig is dat! (met dank aan mijn yogales en jarenlang ervoor kiezen om steeds meer contact met mijn lichaam te maken) En zo zijn er tal van dit soort momenten door de dag heen. Momenten met een gouden randje waarin ik een keuze heb: neem ik mezelf voor lief óf waardeer ik nu wat ik doe, hoe ik iets doe, de keuzes die ik maak en hoe ik voor mezelf zorg. Ik kan pas een volgende stap van groei zetten, als ik de stap ervoor gewaardeerd heb.
De ochtend is net voorbij, maar ik merk nu al het verschil. Ik wist niet dat er zoveel momenten met een gouden randje in de dag zitten. Ook al zijn we vijftien jaar getrouwd, is iemand twintig jaar in dienst of loop je al 45 jaar rond op deze aarde: neem jezelf en een ander niet voor lief.
Mooi. Zich bewust worden.