We lopen door de stad Münster in Duitsland, waar het momenteel één grote verlichte kerstmarkt is. Overal hangen er sterren en lichtjes, zijn er kerstmutsen en kerstbomen, en stalletjes met frutsels en hebbedingen en uiteraard veel eten en drinken. Ik ben een weekendje weg met vriendlief, en wist niet waar ik naartoe zou gaan. Het extra leuke daaraan is, is dat je op een plek komt waar je zelf nog nooit over hebt nagedacht en dus een ervaring cadeau krijgt waar je van tevoren geen verwachtingen over kan hebben. Münster, was daar niet een verdrag? Ook hier hebben de grote potten met Nutella een plek weten te veroveren, maar ook Duitse aardappelkoeken, gefrituurde champignons met knoflook en uiteraard braadworsten, vers van de plaat van Aad. Ik kijk mijn ogen, geniet van mijn gepofte kastanjes en neem het stadje in mij op. Wat zijn er hier veel zwervers, zeg ik na een tijdje, en sta hier langer dan normaal bij stil. Allemaal mannen die niet van origine Duits ogen, veelal op leeftijd. Als we gaan pinnen in een fijn verwarmde ruimte van een bank, zie ik een man in een slaapzak op de grond liggen. Al snel krijgt hij gezelschap van een andere man, die kapotte slippers draagt, maar gelukkig wel met sokken. Een man die qua leeftijd eigenlijk thuishoort in een bejaardenhuis. Wat zou het verhaal zijn van deze man, vraag ik me af, en mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Wat heeft ervoor gezorgd dat hij hier zit en dat zijn leven op dusdanige manier is gelopen, dat hij nu op de grond naast de verwarming ligt. Zou hij kinderen hebben of ergens nog familie, die wellicht niet weten dat hij hier is? Normaal als ik een zwerver zie, loop ik er langs, alsof het ‘normaal’ is, en erbij hoort. Hier in Münster, met alle lichtjes en versieringen, lukt mij dit echter niet. Welke reflectie krijg ik hier en wat is het grotere verhaal? Hier in Münster kan ik zo voelen dat deze mensen precies hetzelfde zijn als ik. Ok, een ander leven met andere keuzes, maar meer ook niet. Wat een groot contrast, zeg ik, als we de straat oversteken waar de kerstmarkt inmiddels in volle gang is. Daar liggen twee mannen op de grond die niets hebben, en hier wordt er in overdaad gegeten en gedronken. Al staand aan een tafeltje bij de plaat van Duitse Aad hebben we een mooi gesprek over de wereld waarin we leven, en hoe bitter weinig er veranderd is. 200 jaar geleden zaten er ook mensen op straat te bedelen. We reden toen met paard en wagen, maar verder, wat is er veranderd? De huizen en gebouwen zijn mooier en we hebben elektriciteit, waardoor we de gehele stad kunnen verlichten, maar verder, wat is er wezenlijk veranderd? Ik zag laats beelden van Aleppo op tv en ik kreeg het gevoel dat ik naar beelden van de tweede wereldoorlog keek. Wederom, wat is er veranderd? Soms lijkt het dat als we het over asielzoekers en in dit geval zwervers hebben, we vergeten zijn dat we het over mensen hebben. Mensen die exact hetzelfde zijn als jij en ik, en die ook familie hebben, een behoefte aan liefde en contact en graag ontmoet willen worden. Leven vanuit gelijkheid en in harmonie, hierin hebben we nog een lange weg te gaan. Wat later in het hotel pak ik mijn telefoon en google ik ‘verdrag van Münster’. In 1648 kwam er hier in deze historische stad een einde aan de 80-jarige oorlog en werd ‘de Vrede van Münster’ getekend. Op mijn vingers reken ik uit dat dit 368 jaar geleden is. Die oorlog was toen na 80 jaar weliswaar voorbij, maar in al die jaren daarna, is de oorlog onverwoestbaar doorgegaan. De wijze woorden van de opa van vriendlief kinken nog na in mijn hoofd: zolang er twee mensen ruzie maken, zal er altijd ergens oorlog zijn. Wijze opa, wijze woorden. Een wijsheid die wij overigens allemaal in ons dragen, maar al heel lang niet leven. 368 jaar geleden niet, en ook nu niet, op deze maandag in december.
