Linda lijnt

Linda is aan het lijnen, en met haar meer dan 100.000 anderen. Vrijwel heel Nederland weet nu dat Linda 82 kilo weegt. Ik heb haar eerste vlog bekeken, waarin ze op de weegschaal gaat staan. Ik kijk naar een ongemakkelijke Linda, die regelmatig wegkijkt van de camera. Ze heeft spijt als haren op haar hoofd en daar kan ik me iets bij voorstellen. Waarom wil je dit doen, vraag ik mij af, wetende dat lijnen niet werkt, en nog nooit heeft gewerkt. Ook vraag ik me af waarom ze haar weegschaal niet gewoon het raam uitgooit, want wat zegt zo’n getal nou eigenlijk over jou? Niets. Er is niets mis met een weegschaal, maar het wordt al snel de focus, terwijl die juist ergens anders mag liggen. Ik heb ook lange tijd een weegschaal gehad en was geobsedeerd door mijn gewicht. Die obsessie is er al vrij jong ingeslopen. Ik heb nooit overgewicht gehad, en toch vond ik mijn gewicht belangrijk. Het was toentertijd een welkome afleiding om niet met iets anders te hoeven dealen, namelijk die enorme leegte die ik voelde en het feit dat ik geen enkele waardering en liefde voor mezelf had. Ik heb al jaren geen weegschaal meer en dit bevalt me prima. Met elke kilo die Linda afvalt, doneert ze aan giro 555. Aan de ene kant van de wereld lijnen mensen massaal, aan de andere kant van de wereld sterven mensen massaal van de honger. Ook denkt ze aan de zomer die eraan zit te komen, en hoe fijn het is als je straks een jeans kan kopen die een maatje kleiner is. Ze kan niet wachten tot ze weer een 70-er is, want dat klinkt veel beter. Het gevoel bekruipt mij dat dit niets meer met Linda zelf te maken heeft, maar met een grote marketingstunt, waaraan veel geld verdiend wordt. In een dolle bui heeft ze ja gezegd tegen deze lijnactie, maar waar heeft ze werkelijk ja tegen gezegd?  En welke verantwoordelijkheid komt er bij een dergelijke actie kijken? Zelf-acceptatie onder vrouwen is een groot issue, of eerder, het gebrek hieraan. Dit begint al op jonge leeftijd. In mijn generatie vrouwen zijn er maar heel weinig vrouwen die een reflectie geven aan de volgende generaties wat het betekent om vrouw te zijn (en dat dit niets met je gewicht of maat jeans te maken heeft). Wij zijn een generatie die geobsedeerd is met ons lichaam, ons gewicht, hoe we eruit zien en welke maat we hebben. Niet alleen van onszelf, maar  ook van de ander, want we zijn continu in vergelijking. We zetten onszelf op een dieet, gaan fanatiek sporten en vertellen onszelf elke dag weer dat hoe we nu zijn, niet goed is. We voelen walging als we in de spiegel kijken, omdat we onszelf te dik vinden en we pas goed genoeg zijn, als we 70 kilo of minder wegen.  We zijn de hele dag door bezig met wat we wel of niet mogen eten, en vervloeken onszelf als we toch dat chocolaatje of chipje eten. En aan het einde van de week lonkt de weegschaal, onze grootste vijand, en hopen we dat er een kilo af is. Dat is lijnen, en hier zijn momenteel meer dan 100.000 vrouwen mee bezig. Wanneer gaan we inzien dat de weegschaal niet onze grootste vijand is, maar dat we dit zelf zijn? Volgens mij is het tijd voor een Linda heeft Lief actie, waar geen enkele euro aan giro 555 wordt gestort, waar we niet bezig zijn met hoe onze bikini straks zit en of we in zes weken vijf kilo kunnen afvallen. En waar die weegschaal het raam uit mag. Laten we een maatje meer van onszelf gaan houden, en beginnen met goed voor onszelf te zorgen. We willen massaal een maatje minder, maar wat mij betreft beginnen we met een maatje meer. Een maatje meer acceptatie, een maatje meer waardering en een maatje meer liefde. Eten is niet onze issue, maar het feit dat we geen liefdevolle relatie met onszelf hebben.