Of ik mee wilde naar Basecamp van de Mount Everest. Ik had er nog nooit in mijn hele leven één gedachte aan besteed, laat staan dat ik er op voorbereid was. Toch zei ik “ja” tegen die leuke Zuid-Afrikaanse man die ik tijdens mijn reis in het noorden van India had ontmoet. Het was zijn droom, of eigenlijk die van zijn vader, om ooit op een dag daar te staan.
Ik ging mee omdat ik niet alleen wilde zijn, geen andere plannen had en in de illusie leefde dat hij mij echt leuk vond. Uiteindelijk stond ik alleen op Basecamp te blauwbekken, me af te vragen wat ik hier in godsnaam aan het doen was, kijkend naar een aantal mensen die aan het wachten waren tot ze naar boven mochten, en lag meneer op bed, omdat zijn lichaam duidelijk aangaf dat hij niet tegen de hoogte kon.
Afgelopen week zijn elf mensen overleden op weg naar de top van Mount Everest. Elf mensen die een droom hadden, die een familie en dierbaren achterlaten, die 10.000 euro voor een permit hebben betaald, geld dat Nepal goed kan gebruiken, en die een lichaam hebben dat niet gemaakt is om onder zulke extreme omstandigheden te functioneren.
Ik lees een interview met een Nederlandse vrouw, Daphne de Jong, die ooit wél de top heeft gehaald. Het is heel onmenselijk om langs overleden mensen te lopen, aldus Daphne. Ik kan me daar niets bij voorstellen. Dat wil ik ook niet. Maar dat is niet het enige onmenselijke aan het beklimmen van de Mount Everest. Waarom willen we zo graag naar die top en wat maakt dat wij omstanders onder de indruk zijn van mensen die zo liefdeloos met hun lichaam omgaan?
Ik heb veel geleerd van mijn tocht om gympen naar Basecamp. Mijn lichaam kon het aan, maar dit zegt niet dat ik niet over grenzen ben gegaan. Ik heb veel helikopters voorbij horen vliegen, ik heb veel mensen ontmoet die koste wat het kost omhoog moesten en ik heb de ravage gezien die we aanrichten door onze aanwezigheid daar. Mijn Zuid-Afrikaanse vriend zijn droom lag in duigen en kon mij wel iets aandoen dat ik het wel gehaald had. Het moge duidelijk zijn dat onze relatie van korte duur was. Zijn droom bestond uit het krijgen van erkenning waarmee hij de leegte in zichzelf tijdelijk wilde opvullen. Net zoals ik mijn leegte wilde opvullen door “ja” tegen hem te zeggen.
“Het is de beste manier om jezelf uit te dagen en jezelf te pushen, het ultieme klimdoel”, aldus Daphne. Is het leven zoals het is niet al uitdagend genoeg? Waarom willen we onszelf zo graag pushen, waarbij we ver over de grenzen van ons lichaam gaan? Misschien dat we de Mount Everest mogen zien voor wat het is: een prachtige en krachtige reflectie van wie we zelf zijn. Die reflectie kan je alleen krijgen als je van een afstand ernaar kijkt.
Mensen staan in de file om de top van de Mount Everest te beklimmen, terwijl het ons niet lukt om één dag in liefde met onszelf en elkaar te leven. Stel je voor dat dit ons ultieme doel zou zijn, elke dag weer, zonder perfectie, en we hiervoor als het ware in de rij zouden staan. Hoe zou de wereld er dan uitzien?
