Op avontuur

Ik heb een beslissing genomen, zegt mijn vader vrijwel direct als ik zijn ziekenhuiskamer binnenloop. Terwijl ik geniet van de koele temperatuur, het saussijzenbroodje wat ik voor hem gekocht heb op het tafeltje leg en hem een dikke zoen geef, zegt hij stellig dat hij naar huis wil. Ok zeg ik, begrijpelijk. Ik kijk naar een man die klaar is met het ziekenhuisleven en weer binnen de muren van zijn eigen vertrouwde thuis wil vertoeven. Ik loop naar de balie om even een update te krijgen en geef aan dat mijn vader graag naar huis wil. We begrijpen het allemaal, maar de komende dagen mag hij nog nergens naartoe. Zullen we gaan wandelen opper ik. Een alleraardigste verpleger meet zijn bloeddruk en stelt voor dat we met de rolstoel gaan. Kom pap, we gaan op avontuur.

Als we beneden zijn, glippen we ongezien door de grote draaideur en rijden vervolgens de stralende zon in. Is het niet te zwaar voor je vraagt hij. Nou, je moet iets minder kroketten eten, zeg ik lachend tegen hem, terwijl we richting het hofje dat tegenover het ziekenhuis ligt rijden. Het is het hofje waar mijn vader al twee weken vanuit zijn raam op uitkijkt en heel nieuwsgierig naar is. Mogen we zomaar naar binnen, vraagt hij. Tuurlijk zeg ik, en als het niet mag, dan krijgen we het wel te horen. Hij geniet van het buiten zijn, de mensen die voor hun huisje zitten, de stilte van het hofje en de warmte van de zon. We observeren een man en vrouw op leeftijd met hun kleinzoon, die samen de planten aan het water geven zijn. Het zijn de kleine en simpele dingen van het leven, waarvan de grootsheid tijdens zo’n korte wandeling en door de ogen van mijn vader ineens heel voelbaar is.

Bij terugkomst in het ziekenhuis kletsen we nog wat, bladert mijn vader door het Parool, laat ik een foto zien van het huwelijk waar ik getuige van was en is het vervolgens tijd voor hem om even te rusten. Ik wil morgen naar de kerkdienst in het ziekenhuis, kan jij vragen of ze me ophalen? Dat zal ik doen, zeg ik. Ik realiseer mij dat het ziekenhuisleven en het nog niet precies weten wanneer hij naar huis mag van mijn vader vraagt om volledig het huidige moment te omarmen. Maar dat niet alleen. Er is minder afleiding in het ziekenhuis dan in het leven daarbuiten. De vier muren van zijn kamer zijn een uitnodiging om meer met hemzelf te zijn. Een uitnodiging waar we allemaal dagelijks aan voorbij gaan, omdat we denken dat er daarbuiten iets is wat belangrijker, mooier, leuker of geweldiger is. Ik loop naar de verpleger om hem te bedanken en te zeggen dat mijn vader morgenochtend graag opgehaald wordt voor de kerkdienst. Ik vond het leuk met je op avontuur, zegt mijn vader. Ik ook zeg ik. De bezoekjes aan mijn vader zijn telkens weer een reflectie waarin een groot cadeau schuilt. Als ik naar huis loop, realiseer ik mij hoe groots de kleine en simpele dingen in het leven zijn. En dat we geen afleiding nodig hebben, als we in en vanuit verbinding met elkaar het leven delen.