Wanneer gaan we met z’n allen opstaan? Het is een vraag die ik, vaak in combinatie met de woorden ‘moeten’ en ‘het is nu echt tijd’, steeds vaker tegenkom op sociale media. We strooien maar wat graag met dergelijke woorden, maar leven we het zelf? Veel mensen hebben al moeite om fris en fruitig in de ochtend met toewijding voor het leven, hun werk en hun gezin hun bed uit te komen. Ze zijn moegestreden, coronamoe of misschien wel levensmoe.
Opstaan dus; dat wordt van winkeliers, ondernemers, burgers gevraagd in deze coronacrisis, of eigenlijk wereldcrisis. Maar wat betekent dat eigenlijk? Het voelt voor mij als een leeg woord elke keer als ik het lees, waarin geen geleefdheid zit. Opstaan laat zien dat we momenteel zittend ons leven doorbrengen; voor jou misschien een bank, voor een ander een bureaustoel, en sommige van ons blijven het liefst de hele dag in bed liggen. In mijn ervaring kan dat zitten best comfortabel zijn, want je steekt niet boven het maaiveld uit waar je de fysieke en energetische klappen opvangt en de onzichtbare kogels die in deze huidige oorlog via sociale media je huiskamer binnen schieten. Zittend op je stoel kan je, mocht je dat willen, een dekentje pakken en eronder kruipen, om te doen alsof je er niet bent. Op een stoel of op de bank is het fijn terugtrekken uit de harde wereld daarbuiten, iets waar we allemaal weleens behoefte aan hebben.
Dat zitten is zo gek nog niet, en dat merk ik zelf ook
Het zitten geeft een grote mate van zekerheid, comfort en biedt tal van mogelijkheden om uit te checken en er even niet bewust te zijn; je krijgt elke maand je salaris gestort, je kan Netflix of porno kijken, je kan een boek of de krant lezen, naar muziek luisteren, een wijntje drinken, drugs gebruiken, fantaseren, een tukje doen, chocola eten, urenlang op sociale media doorbrengen of in je hoofd een uitstapje maken naar toekomst of verleden. Dat zitten is zo gek nog niet, en dat merk ik zelf ook.
Daar waar we tegen of wellicht voor willen opstaan, namelijk het huidige overheidsbeleid, de corrupte systemen, de manier waarop we met elkaar omgaan, geeft dus een boel zekerheid en comfort. Zijn we bereid om dat op te geven? Als we kijken naar de geschiedenis en naar de mensen die uit hun bank of stoel zijn opgestaan, hun hoofd boven het maaiveld hebben uitgestoken en zoals ze in het Engels zeggen: een bullet for truth hebben genomen, zijn dat verhalen die verre van comfortabel zijn. Jezus is hier een treffend voorbeeld van, en zo zijn er nog meer mensen die hun leven staand hebben doorgebracht, en dat nu ook doen, en daarmee een reflectie aanbieden, die niet wordt gezien, geaccepteerd en zelfs wordt aangevallen.
Door mijn werk in de media weet ik van mensen die zijn opgestaan, en naar huis zijn gestuurd door hun leidinggevende, niet wetende of ze straks nog een baan hebben. Ben ik bereid om te gaan staan, wetende dat ik hierdoor mijn baan kan verliezen? Ik weet van mensen die zijn opgestaan, en regelmatig haatmails en doodsbedreigingen krijgen. Ben ik bereid om te gaan staan, wetende dat dit mijn leven kan kosten? Ik weet van mensen die zijn opgestaan, en waarvan de familie of vrienden hem of haar niet meer willen zien. Ben ik bereid om mijn familie en vrienden los te laten?
Een kogel nemen voor waarheid
In welke mate zijn we bereid om onze comfortabele stoel of bank los te laten, en alles wat daarmee te maken heeft, en werkelijk te gaan staan voor wat wij weten dat waar is? De vraag is me ooit gesteld, of ik bereid ben om een kogel te nemen voor waarheid. Ik wil zo graag JA zeggen, maar leef ik dat ook? De comfort, de zekerheid, de erkenning, de aandacht, de titels, het succes, het geld, de macht, de status, de likes, het willen vasthouden aan de illusie dat ik een individu ben, alles waar al die systemen voor staan, en dus alles wat wij met elkaar gecreëerd hebben, lonken. Ben ik bereid om dat allemaal los te laten en op een dusdanige manier door het leven heen te bewegen waarbij het niet om mij gaat, wat ik graag wil en mijn plaatjes hoe de wereld eruit moet zien, maar vanuit een weten dat er een groter plan is waar ik een evenredig onderdeel van uitmaak en waar ik gehoorzaam aan mag zijn?
Het klinkt zo mooi: mensen, laten we opstaan, maar hoe zou het zijn als we beginnen met eerst zelf op te staan, voordat we van een ander of een hele groep verlangen uit zijn of haar comfortabele stoel of bank te komen. Mijn eigen stoel, en bank trouwens ook, vind ik met enige regelmaat nog maar wat comfortabel om op terug te vallen. Als ik werkelijk ga staan, vraagt dit om een volledige verantwoordelijkheid van al mijn keuzes toen en nu, en dat ook ik heb bijgedragen aan de corona creatie waar we ons momenteel met z’n allen in bevinden. Laat ik eerst zelf opstaan uit mijn eigen stoel, mijn ogen openen, mijn dekentje van me af slaan en werkelijk alles willen zien. En eerlijk kijken waar ik zelf voor comfort en zekerheid kies, en anderen de ruimte geven om in hun eigen tijd hetzelfde te doen.
