Hoe vaak op een dag bén ik gewoon, zonder dat ik iets aan het doen ben of vind dat ik iets moet doen? En als ik dan even niets aan het doen ben, hoe druk is mijn hoofd dan met bedenken wat ik allemaal moet doen? We zijn niet voor niets human beings, maar soms lijkt het alsof we het being stuk zijn kwijt geraakt.
Soms scroll ik door de nieuwe berichten op mijn Facebook of LinkedIn pagina en lijkt het alsof iedereen alleen maar aan het doen is. Soms ga ik vergelijken en stel ik mezelf de vraag: doe ik wel genoeg? We delen wat we hebben gedaan, wat we nu aan het doen zijn of wat we nog van plan zijn om te doen. We delen onze dromen en onze plannen, hoe goed we iets gedaan hebben, hoe goed we hopen dat we iets gaan doen of hoe goed een van onze kinderen iets gedaan heeft. We delen voornamelijk ons doen.
Deze week kwam de uitdrukking ‘mijn steentje bijdragen’ voorbij in een groepsgesprek met mijn zusjes. De woorden bleven bij me hangen. Wanneer draag je eigenlijk je steentje bij? Als je veel doet, als je iets doet wat iedereen kan zien, als je iets doet waar je veel erkenning voor krijgt of als je iets doet wat ogenschijnlijk heel groots is?
We dragen allemaal een ander steentje bij, met een eigen expressie en kwaliteit. Geen een steentje is groter dan de ander, ook al lijkt het soms van wel. Althans, in mijn beleving, maar dat is als ik ervoor kies om te vergelijken en mijn eigen steentje niet waardeer. Zou het kunnen dat we op onze steentjes een sticker met ‘doen’ hebben geplakt en dat we ons pas nuttig voelen als we veel doen of gedaan hebben?
Het voelt alsof we onze steentjes weer wat meer mogen laten zijn. We leven in een wereld waarin we elkaar voornamelijk zien en erkennen voor wat we doen, en niet om wie we zijn. Het verbaast me niet dat zoveel mensen, en ook steeds meer jongeren, zich gehaast en opgebrand voelen. Als we het idee hebben dat ons steentje alleen maar van waarde is als we iets doen of presteren, dan komt er een moment dat ons lichaam vraagt om te stoppen. Dit betekent niet dat ons vuurtje is gedoofd, maar omdat we denken dat we pas van waarde zijn, als we heel hard rennen. En tijdens dat rennen ook nog heel veel doen.
