Vanmiddag had ik een afspraak bij medische voetpedicure Esther in Amsterdam. Ik had haar via Google gevonden, nadat ik nooit meer iets vernomen had van een andere pedicure die ik had ingesproken. Mooi hoe dat loopt in het leven, de weg wijst zich vanzelf, óók in het land van pedicures. Ik heb al een tijd last van kalknagels, ook wel schimmelnagels, maar dat klinkt wat minder gezellig. Tijdens de zomer had ik rode nagellak op en deed ik net alsof het er niet was, maar zo werkt het niet: met schimmelnagels niet, en sowieso in het leven niet. We kunnen heel lang iets verbergen of doen alsof het er niet is, maar na een likje nagellak remover word je direct uit je illusie gehaald. Na het slikken van wat extra supplementen omdat ik ook van mening ben dat schimmels van binnenuit hun werk doen, merkte ik dat het tijd was voor een pedicure, gespecialiseerd in schimmelnagels. En daar zat ik dus vanmiddag, bij Esther. Jeetje, het ruikt hier echt medisch, zei ik toen ik binnen kwam. Dat is denk ik de verf, zei ze, ik ben net verhuisd. Mmm, dat kan kloppen. Je mag in de grote rode stoel zitten en je schoenen en sokken uittrekken. Ik merk wel dat ik me een beetje schaam voor mijn nagels, zeg ik tegen Esther, als ik ga zitten. Ze heeft een witte doktersjas aan en een blauw mondkapje op. Niks geen voetenbadje, nagellakje, en ook geen foto’s van gefotoshopte voeten. Esther gaat voor de details, en hoe! Ze zegt al vrij snel dat ik zeer waarschijnlijk te kleine schoenen draag. Ik ga straks even je voeten opmeten. Vrijwel alle vrouwen die hier komen dragen te kleine schoenen. Ok, interessant. Er wordt gesmeerd, geveild en grondig onderzoek gedaan. Zorg je wel elke dag voor je voeten, vraagt ze, en niet omdat het nu weer lente wordt. Ahum, nee, dat doe ik niet, mijn voeten zijn een beetje het ondergeschoven kindje. Ze vertelt me alles over schimmels, voetverzorging en verder alles wat met voeten te maken heeft. Na een grondige schoonmaak en inspectie zit ik met rijkelijk ingesmeerde voeten in de rode stoel. Dan gaan we nu je voeten opmeten. Ik begin meteen te kirren. Wacht, zeg ik, ik wil een foto maken, dit heb ik sinds mijn jeugd niet meer meegemaakt. Waar ik al heel lang denk dat ik een ruime 39 heb (mijn ene voet is groter dan de ander, dat wist ik) blijk ik maat 40 te hebben. En wist je dat je met gympen één maat groter moet kopen? Nee, dat wist ik niet. Maar dan verzuip ik in mijn schoenen? Nee, je moet 1 centimeter ruimte hebben en goed gebruik maken van je veters. Aha, interessant. Ze legt me alles uit, laat me zien dat de gympen die ik nu draag te klein zijn (ok, die waren ook goedkoop en einde van de dag zitten ze niet echt lekker) en ze geeft me een pdf met de naam ‘Schoenen kopen’. Ga die maar lezen. Nou, ik ga meteen schoenen shoppen deze week, kan ik jou niet lenen, vraag ik haar. Ik koop druppels voor mijn nagels en crème voor mijn voeten. Ik wil je graag over zes weken weer zien, ik weet zeker dat het dan een stuk beter gaat. Dat weet ik ook zeker, ik heb er nu al zin. Ik ga elke dag na het douchen druppelen en smeren en ga vol voor mijn voeten zorgen. En nagellak, vraag ik haar, wat vind je daar van? Beter van niet, zeker nu niet. Ik gebruik het zelf heel weinig, en als ik het erop doe, haal ik het er de volgende dag weer vanaf. Je nagels worden niet blij van nagellak. Maar ik word wel heel blij van jou Esther, en mijn voeten ook. Niets geen te krappe schoenen meer: ik ga op grote voet leven!
